ทบทวนฝันในฝัน วันที่ 27 มีนาคม พ.ศ.2553 ช่วงที่ 1.1
ธุดงค์ธรรมชัย พระธรรมทายาท รุ่นกองพลแสนรูป
ตอน รัศมีธรรมแผ่ไปทุกที่ที่มีพระธุดงค์
พระธุดงค์เดินทางไปถึงไหน ก็สร้างแรงศรัทธาให้เกิดขึ้นที่นั่น แม้บวชใหม่ แต่ก็สามารถฟื้นฟูวัฒนธรรมเก่าๆที่มีศีลธรรมดีงามให้เกิดขึ้นมาได้
ที่วัดบ้านเหล่าฮก จังหวัดร้อยเอ็ด พระที่มาบวชในโครงการนี้ มีอายุ 70กว่าปีก็หลายรูป มากที่สุด 80ปี แต่เมื่อท่านได้เห็นสื่อเรื่องพระเดินธุดงค์ พุทธบุตรผู้ผ่านลมฝนมาหลายฤดู ก็เบิกบานกันอย่างมาก ถามเป็นเสียงเดียวกันว่า เมื่อไหร่จะได้ไปเดินธุดงค์บ้าง อยากไปเต็มที่แล้ว
แผนการเดินธุดงค์ จึงกำหนดให้พุทธบุตร กลุ่มสูงวัย อายุ 65ปีขึ้นไป เดินธุดงค์ไปด้วยกัน โดยไม่มีพระพี่เลี้ยงไปด้วย เพื่อพิสูจน์ศักยภาพของเหล่าพุทธบุตรผู้มากด้วยประสบการณ์ แต่ก็เป็นเส้นทางที่ไม่ไกลมาก โดยไปที่วัดดอนคู่ ซึ่งเป็นวัดร้าง ไม่ใหญ่ สภาพยังดี มีศาลาจุคนได้ประมาณ 50กว่าคน ปรากฏว่าพอเดินธุดงค์ไปถึงวัดเท่านั้น พุทธบุตรกลุ่มสูงวัย ผู้มีหัวใจเบิกบาน ท่านก็เริ่มงานพัฒนาทันทีไม่ต้องมีพัก ประกาศเชิญชวนญาติโยมที่อยู่ละแวกนั้น มาช่วยกันพัฒนาวัดจนสะอาดเสร็จเรียบร้อย พระบางรูป...ท่านเคยบวชเรียนมาก่อนแล้ว เมื่อพัฒนาวัดเสร็จ ก็ยังสามารถเทศน์ให้ญาติโยมฟังจนชาวบ้านเกิดศรัทธามาทำบุญทุกวัน ตลอดเจ็ดวันแห่งการปลูกศรัทธา จึงเป็นภาพที่ปลื้มจนลืมไม่ลง
ฝ่ายพระกลุ่มวัยน้อย ก็ไม่ยอมน้อยหน้า ได้เดินธุดงค์ไปที่วัดป่าพุทธมิ่งมงคล และวัดป่าดงบ้านยาง ตลอดเส้นทางก็จะมีญาติโยมคอยถวายปานะตลอดสองข้างทางของหมู่บ้าน จนฉันไม่ไหว อาหารบิณฑบาตก็ได้เยอะมาก จนต้องแบ่งให้เด็กตามโรงเรียนต่างๆ ชาวบ้านก็รวบรวมเงินกันทำอาหารเลี้ยงพระไม่ได้ขาด หลังจากจบโครงการ มีพระบวชอยู่ต่อแบบวันต่อวันเก้ารูป และได้กระจายไปทำหน้าที่ตามหมู่บ้านที่ท่านเคยอาศัยอยู่ เป็นการเพิ่มจำนวนพุทธบุตรที่จะรักษาพระพุทธศาสนาให้ยืนยาวต่อไป
การเดินธุดงค์ในบรรยากาศที่งดงามปนกับการฝึกขันติธรรม ต้องยกให้กับบรรยากาศการเดินธุดงค์ของศูนย์อบรมวัดภูเขาหลง จังหวัดสงขลา เพราะบรรยากาศสองข้างทางที่เดินธุดงค์ลงจากภูเขานั้น ล้วนเต็มไปด้วยต้นไม้ สวนยาง ร่มรื่นร่มเย็นมากๆ ในระหว่างการเดินธุดงค์นั้น ชาวบ้านก็ตื่นตัวออกมาดูกันยกใหญ่ บางคนก็รีบวิ่งไปซื้อน้ำเย็นๆมาถวาย บางคนขับรถมาเห็นพระธุดงค์เดินอยู่ข้างหน้า ก็ขับรถเลยไปจอดหน้าแถวพระธุดงค์ แล้วรวมรวมปัจจัยที่มีอยู่ทั้งหมด มาถวายพระธุดงค์ เพราะเตรียมสิ่งของที่จะมาถวายไม่ทัน
ในระหว่างทาง พระธุดงค์ได้แวะเข้าห้องน้ำที่ปั้มน้ำมัน ก็มีชาวบ้านที่เข้ามาเติมน้ำมันที่ปั๊ม รีบวิ่งเข้าไปซุปเปอร์มาร์เกต ซื้อน้ำปานะเย็นๆ มาถวายพระธุดงค์ด้วยความปีติ ชาวบ้านทุกคนล้วนบอกว่า ไม่เคยเห็นพระธุดงค์ที่เดินเป็นแถวเป็นแนว สงบเสงี่ยมสง่างามแบบนี้มาก่อนเลย เห็นแล้วมันปลื้มมากๆ
แต่การมาเดินธุดงค์ในครั้งนี้ ก็ทำให้พระธุดงค์ได้แง่คิด คติเตือนใจ และรักในพระพุทธศาสนามากยิ่งขึ้น รู้แล้วว่าทำไม หลวงพ่อจึงได้จัดบวชคราวละมากๆเช่นนี้ เพราะในการเดินธุดงค์ครั้งนี้ ทำให้ได้เห็นถึงภัยพระพุทธศาสนาว่า มันอันตรายแค่ไหน เพราะในระหว่างทางที่เดินธุดงค์ผ่านสะพานเกาะยอนั้น ก็ได้มีศาสนิกอื่นที่เห็นพระธุดงค์ บางคนไหว้ก็มี แต่บางคนมาตะโกนโวยวาย ด่าว่าต่างๆนาๆ บางคนก็พูดว่า เอ้า...ไอ้หัวล้านมาแล้ว แล้วก็ขว้างข้าวของใส่พระธุดงค์ บางคนก็ยกเท้าให้พระ แต่พระธุดงค์ทุกรูปก็ไม่หวั่นไหว ถึงแม้ว่าจะเป็นพระบวชใหม่อยู่ในวัยคะนอง ก็อดทน แล้วเดินผ่านศาสนิกอื่นไปอย่างสงบ ไม่หวั่นไหวใดๆทั้งสิ้นๆ
เรื่องที่น่าสะเทือนใจเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาในจังหวัดสงขลา ยังไม่ได้มีเพียงเท่านั้น คณะพระธุดงค์ได้ไปพัฒนาวัดบ่อทรัพย์ ซึ่งเป็นวัดเกือบจะร้าง เพราะมีเจ้าอาวาสอยู่แค่เพียงองค์เดียว แถมยังอยู่ในวงแวดล้อมของศาสนิกอื่น เจ้าอาวาสเล่าให้ฟังว่า เวลาจะสวดมนต์นั้นก็ต้องสวดมนต์ได้เฉพาะในวัด ห้ามใช้เครื่องขยายเสียงโดยเด็ดขาด เพราะเวลาสวดมนต์เปิดเครื่องขยายเสียง เพื่อนต่างศาสนิกอื่นก็จะเข้ามาต่อว่า ตะโกนว่า “เสียงดัง”
แต่เขาไม่คำนึงเลยว่า ทำไมศาสนาของเขาสามารถเปิดเครื่องขยายเสียงดังได้ ดังเท่าไรก็ได้ แต่ทำไมเราทำไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะคนของเราน้อยกว่าเขา เขาเลยมากดขี่ข่มเหงพระพุทธศาสนาของเรา เท่านั้นยังไม่พอ ศาสนิกอื่นยังเข้ามาปลูกผักสวนครัวในบริเวณวัดอีกด้วย ห้ามเขาก็ไม่ฟัง ห้ามไม่ได้ เพราะคนของเราน้อยกว่า
เจ้าอาวาสวัดบ่อทรัพย์ ท่านดีใจมากที่พระธุดงค์ไปช่วยท่านพัฒนาวัด ท่านบอกว่าเห็นพระเยอะๆแล้วมีความสุข อยากจะให้มาอยู่ด้วยกันเสียที่นี่เลย
ที่วัดป่าขมิ้นน้อย จังหวัดบุรีรัมย์ มีการเดินธุดงค์หกวัน หกวัด หกหมู่บ้าน พระธุดงค์จำนวน 117รูป ไม่ว่าจะเดินไปหมู่บ้านไหน ทั้งหกหมู่บ้าน ก็จะได้เห็นภาพที่เหมือนๆกัน แต่ความรู้สึกนั้นแตกต่างกัน เพราะยิ่งเดินไปมากหมู่บ้านเท่าไร ความปลื้มและความประทับใจก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
ท่านเจ้าอาวาสในแต่ละวัด ท่านเตรียมพื้นที่ที่ดีที่สุดในการอยู่ธุดงค์ให้ นั่นคือ ป่าช้า นั่นเอง โดยมีชาวบ้านมาช่วยกันจัดเตรียมพื้นที่ในป่าช้า ไว้คอยต้อนรับพระธุดงค์อย่างดีเยี่ยม พอพระธุดงค์ มาถึงปุ๊ป ก็สามารถเข้าไปกางกลด แล้วทำกิจวัตรของสงฆ์ได้ในทันที เจ้าคณะตำบลรูปหนึ่ง ท่านบอกว่า ที่ท่านล้างป่าช้า รอคอยพระธุดงค์ ก็เพราะเห็นว่าพระธุดงค์มาทั้งทีต้องอยู่ให้สมศักดิ์ศรีของพระธุดงค์หน่อย ดังนั้นเรื่องเจอผีไม่ต้องพูดถึง เพราะเจอทุกวัน ไม่ซ้ำกันเลย พูดได้ว่าการเจอผีนั้นเป็นเรื่องธรรมดาของพระธุดงค์ชุดนี้ไปเสียแล้ว การนอนที่ป่าช้านี้ ก็ทำให้พระธุดงค์ทุกรูปมีสติ มากขึ้น ทุกรูปตั้งใจสวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่เมตตา เป็นอย่างมาก
เมื่อพระธุดงค์จะต้องจากหมู่บ้านไป ชาวบ้านก็ตามมาส่ง บางหมู่บ้านก็จัดขบวนรถไปส่งพระถึงอีกหมู่บ้านหนึ่งเลยทีเดียว ทุกหมู่บ้านที่พระธุดงค์ไปนั้น ชาวบ้านมากันเป็นจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะชาวบ้านหมู่บ้านหนึ่งก็จะนำข่าวการเดินธุดงค์ของพุทธบุตร ไปเล่าให้อีกหมู่บ้านหนึ่งฟัง พอหมู่บ้านต่อไปรู้ว่า พระธุดงค์จะเดินมาที่หมู่บ้านของตนเอง ก็รีบออกมาต้อนรับ เตรียมภัตตาหาร น้ำปานะไปถวายพระที่วัดกันยกใหญ่ ชาวบ้านนำภัตตาหารมาแบบที่เรียกว่า เลี้ยงพระทั้ง 117รูป ให้ฉันอิ่มกันได้อย่างเต็มที่ทุกรูป ซึ่งเป็นเรื่อง อัศจรรย์มากๆ สำหรับชาวบ้านที่ไม่ได้มีฐานะร่ำรวยมาก มีจำนวนเพียง ไม่เกิน 200หลังคาเรือน แต่เลี้ยงพระร้อยกว่ารูปได้ทุกวัน ตอนเย็นๆก็จะมีชาวบ้านมาร่วมสวดมนต์ทำวัตรเย็นและนั่งสมาธิกับพระธุดงค์ทุกวัน
ทุกย่างก้าวของพระธุดงค์ที่ได้เดินไปนั้น ไม่ว่าจะเดินไปที่ใด ก็ได้สร้างความภาคภูมิใจ ความปีติใจให้กับพระธุดงค์ ที่ท่านได้ช่วยฟื้นฟูพระพุทธศาสนาให้กลับมารุ่งเรืองบนผืนแผ่นดินไทยอีกครั้ง
